Tου ΚΩΣΤΗ ΤΣΟΥΧΛΟΥ, Συνταξιούχου Εκπαιδευτικού-Λογοτέχνη
Παρακαλουθώ από καιρό τη δια της εφημερίδας «Κυνουρία» διαμάχη και, χωρίς να πάρω θέση, θέλω να βάλω μερικά πράγματα στη θέση τους, χάρη της αλήθειας και μόνο.
Η ιστορία, λένε, γράφεται από τους νικητές. Όμως δε διαγράφεται, δεν παραγράφεται, δεν παραποιείται και δεν υπαγορεύεται από μισαλλοδοξία, φανατισμούς, δογματισμούς και κομματικές σκοπιμότητες.
Έχουν περάσει πάνω από εβδομήντα χρόνια και δεν επιτρέπεται η αναμόχλευση για λάθη και πάθη, που έγιναν από όλες τις πλευρές.
Έχει επέλθει η εθνική συμφιλίωση και χαίρεται κανείς να βλέπει, θύτες και θύματα αυτής της μαύρης εποχής, να είναι αγαπημένοι στο καφενείο του χωριού να παίζουν την πρέφα τους και το τάβλι τους και να συμβιούν αρμονικά. Και είναι λυπηρό να παρακολουθείς συντοπίτες επιστήμονες σε μια διαμάχη άγονη και ανούσια.
Άλλωστε, άλλα πράγματα καίνε τον κόσμο και ιδιαίτερα τους νέους: η ανεργία, η ακρίβεια, η φτώχεια κι όχι αν φταίει αυτός ή εκείνος γι’ αυτό ή το άλλο που έγινε εκείνη την εποχή.
Βεβαίως πρέπει, χωρίς πάθος, να παρουσιαστεί η αλήθεια, για να μην ξεχνούν οι παλιότεροι, να αποκρυσταλλώσουν την ορθή γνώμη και να μαθαίνουν οι νεότεροι, να διδάσκονται και να αποφεύγουν τα ίδια λάθη.
H Εθνική Αντίσταση αποτελεί το μεγαλείο του λαού μας. Όταν άλλοι λαοί υπέκυπταν ή παραδίδονταν αμαχητί στο ναζισμό, ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του και είπε το νέο «Όχι».
Η Ε.Α. ήταν καθολική – εκτός μιας μικρής μερίδας που προσχώρησε στον κατακτητή και τον υπηρέτησε δουλικά. Δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, κομμουντιστές, αντιστάθηκαν με σθένος και έγραψαν νέες σελίδες δόξας και ηρωισμού.
Όλοι οι λαοί θαύμασαν την ηρωική ελληνική Αντίσταση και πολλοί ενθαρρύνθηκαν και αντιστάθηκαν. Πολλοί Έλληνες πατριώτες ακολούθησαν την εξόριστη κυβέρνηση και στη Μέση Ανατολή και συνεργάστηκαν με τους συμμάχους μας, πολεμώντας ηρωικά το Ρόμελ.
Στην υπόδουλη πατρίδα οργανώθηκαν το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, ο ΕΔΕΣ και άλλες ομάδες ενόπλων τμημάτων και δεν άφησαν τον εχθρό σε «χλωρό κλαρί».
Η ελληνική αντίσταση προβλημάτισε πολύ το Χίτλερ, δεν του επέτρεψε να αποσύρει στρατεύματα για το μέτωπο της Ρωσίας και η καθυστέρηση αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κατάρρευση του μετώπου του στην Αν. Ευρώπη από τα Σοβιετικά στρατεύματα.
Η λαμπρή συνεργασία ΕΛΑΣ – ΕΔΕΣ και Άγγλων σαμποτέρ πέτυχε την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου και προκάλεσε το θαυμασμό της Ευρώπης.
Το ΒΒC στις ανακοινώσεις του αποσιώπησε τη συμμετοχή, στο εγχείρημα, του ΕΛΑΣ με τον Άρη Βελουχιώτη και τα παλικάρια του, που ήταν οι πρωταγωνιστές.
Όμως, η ξενόδουλη ελληνική κυβέρνηση του Ράλλη και αρκετοί άλλοι συνεργάστηκαν τυφλά και πιστά με τον εχθρό. Ίδρυσαν τα τάγματα τσολιάδων, τα Τάγματα Ασφαλείας, που έγιναν γενίτσαροι εναντίον του ελληνικού λαού.
Θαυμάστε τον όρκο που έδιναν, όταν ντύνονταν τη στολή του Ταγματασφαλίτη: «Oρκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκο, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του Ανωτάτου Αργηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ, θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθησόμενάς μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου.
Γνωρίζω καλώς, ότι, δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθεί παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων».
Μάλιστα, έστειλαν συγχαρητήριο τηλεγράφημα (Παπαδόγκονας) στο Χίτλερ, για τη διάσωσή του από δολοφονική απόπειρα εναντίον του. «Κύριε, φύλαττε τον Φύρερ». Κι αργότερα, όταν άλλαξε η κατάσταση, αφού ήταν υπόλογοι για δολοφονίες και δουλοπρέπεια στον κατακτητή, διακαιολογούνταν ότι κατατάχθηκαν στον εχθρό, γιατί τους κυνηγούσαν οι ΕΛΑσίτες. Αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. O πρωθυπουργός της εξόριστης κυβέρνησης (Τσουδερός) αποκήρυξε την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας με τις δηλώσεις του (22-12-1943 και 7–1-1944):
«Η προθεσμία θα λήξει στις 31 Ιανουαρίου 1944. Όσοι Έλληνες εξακολουθήσουν να μένουν στα Τάγματα Ασφαλείας θα θεωρηθούν εχθροί του ελληνικού λαού και μετά την απελευθέρωση, θα διωχθούν για εσχάτη προδοσία».
O Αρχιστράτηγος των συμμαχικών δυνάμεων Αϊζενχάουερ, σε μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό αναφέρει (3-1-1944):
«Κάθε Έλληνας, που συνεχίζει τον αγώνα κατά του κατακτητή, είναι αντάξιος των παραδόσεων των προγόνων του. O ελληνικός λαός πληροφορήθηκε με αποτροπιασμό ότι η κυβέρνηση του Κουΐσλιγκς – Ράλλη σχηματίζει Τάγματα Ασφαλείας.
Τα μισθοφόρα αυτά όργανα της Γκεστάπο είναι ανάξια να φέρουν το όνομα του Έλληνα. Αν δεν έπεσαν κιόλας κάτω από τα εκδικητικά βόλια των πραγματικά Ελλήνων, όσοι προλάβουν ας φύγουν, πριν ο ελληνικός λαός τους περάσει θηλειά στο λαιμό». Όπως φώναξε κι ο Κολοκοτρώνης «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» την εποχή του Ιμπραήμ.
O Παν. Κανελλόπουλος, στις 27/9/1944 στην Καλαμάτα, όπου στάλθηκε ως εκπρόσωπος της εξόριστης κυβέρνησης, στο διάγγελμά του αναφέρει:
«…Εκπροσωπώ όλες τις μερίδες του ελληνικού λαού, εκτός της μερίδας εκείνης που συνεργάστηκε με τον εχθρό…»
Τα πράγματα άλλαξαν στη διεθνή σκακιέρα.
Η Γερμανία καταρέει και οι συμμαχικές δυνάμεις προελαύνουν στο Βερολίνο. Σπουδαία είναι η συνεισφορά των δικών μας Ριμινιτών που πολέμησαν γενναία στο Ριμίνι. Oι Γερμανοί εγκατείλουν την Αθήνα στις 12 Oκτωβρίου 1944, εγκαταλείποντες τα μίσθαρνα όργανά τους (Γερμανοτσολιάδες, Ταγματασφαλίτες) στο έλεος των αντιπάλων. Για να σώσουν το τομάρι τους, για την αντιεθνική και ξενόδουλη συμπεριφορά τους από την οργή του λαού, άλλαξαν στολή και προσχώρησαν στους Άγγλους, που έπαιζαν το παιχνίδι τους και τους χρειάζονταν για να διαλύσουν τα ΕΛΑΣικά στρατεύματα, που είχαν επικρατήσει σε ολόκληρη τη χώρα, και αυτούς τους προδότες τους χρησιμοποίησαν γι’ αυτό, κι έτσι άρχισε το κακό.
Η Αγγλία, έβλεπε με ανησυχία το φούντωμα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και την οργή του λαού κατά των δοσιλόγων, ξέχασε αμέσως του διθυραμβικούς επαίνους για την Εθ. Αντίσταση, ξέχασε τις υποσχέσεις της για τα επινίκια προς την Ελλάδα (Βορ. Ήπειρος, Κύπρος) και εξασφαλίζοντας τη συγκατάθεση του Στάλιν στη συνάντησή του με τον Τσώρτσιλ (9 Oκτωβρίου 1944 στη Μόσχα, όπου χαράχτηκε το χάρτάκι από τον Στάλιν: η Ελλάδα: Αγγλία 90% – Ρωσία 10%) αποφάσισε να χτυπήσει τις αριστερές δυνάμεις με τους Γερμανοτσολιάδες και Ταγματασφαλίτες.
(Δεκεμβριανά: 3 Δεκέμβρη 1944).
O κύβος, όμως, είχε ριφθεί: O Στάλιν, δια του Δημητρώφ της Βουλγαρίας, συνιστά στον ΕΛΑΣ να συμβιβαστεί με τους Άγγλους, γιατί Ρωσία, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία δεν μπορούσαν να βοηθήσουν και να επιδιώξει έναν ρεαλιστικό συμβιβασμό. Έγινε στις 11 Γενάρη 1945 η ταπεινωτική συμφωνία για τον ΕΛΑΣ και αμέσως μετά σύρθηκε στη γνωστή Συμφωνία Βάρκιζας (12-2-1945), αφού είχε προηγηθεί η Συμφωνία της Γιάλτας με τους Τσώρτσιλ – Στάλιν – Ρούσβελτ. Η Ελλάδα περιήλθε στην επιρροή της Αγγλίας με τη συγκατένευση του Στάλιν.
Έτσι, οι νικητές, όπως είπαμε γράφουν την ιστορία.
Oι αριστερές δυνάμεις περίμεναν, προδομένες από τον πατερούλη Στάλιν και ταπεινωμένες από τις διαψεύσεις των ηρωικών τους αγώνων, την εφαρμογή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, που περιελάμβανε λίγα άρθρα που τους ικανοποιούσαν. Τα άρθρα ήταν εννέα. Τα δυο αφορούσαν τον ΕΛΑΣ και τα επτά την Κυβέρνηση. O ΕΛΑΣ υλοποίησε τις δεσμεύσεις του στους όρους (απελευθέρωση των ομήρων που κρατούσαν και τον αφοπλισμό τους).
Η άλλη πλευρά (κυβερνητική) αθέτησε τη συμφωνία κι επειδή ο Πλαστήρας επέμενε στην υλοποίηση μερικών, έστω, όρων, (τιμωρία δοσιλόγων, αμνήτευση των μη ποινικών αδικημάτων, συγκρότηση εθνικού στρατού και από τον ΕΛΑΣ κ.λπ.) τον αντικατέστησαν οι Άγγλοι με το ναύαρχο Βούλγαρη, που αμέσως έθεσε σε διωγμό τους αριστερούς με στρατοδικεία, εξορίες κ.λπ. και μάλιστα επανέφερε σε ίσχυ το νόμο Τ.O.Δ. του 1871 «περί ληστείας» και από τότε επικράτησε ο χαρακτηρισμός για τους ΕΛΑΣίτες και τους συγγενείς τους «ληστοσυμμορίτες».
Έτσι, οι δοσίλογοι, οι Γερμανοτσολιάδες, οι Ταγματασφαλίτες, με την ανοχή των Άγγλων και των μίσθαρνων οργάνων τους, πήραν το απάνω χέρι, έγιναν εξουσία και αλώνιζαν τον κρατικό μηχανισμό.
Από την ηρωική, την ανεπανάληπτη Εθνική Αντίσταση οδηγηθήκαμε στον επάρατο διχασμό.
Κύριοι υπεύθυνοι οι Άγγλοι, που σκόπιμα δημιούργησαν όλην αυτήν την κατάσταση, για να μην διεκδικήσουμε τα επινίκια που δικαιούμαστε.
Κύριος αίτιος ο Στάλιν, που ένω ξεπούλησε τους αριστερούς, δεν ενδιαφέρθηκε να διεκδικήσει από την Αγγλία μια ανθρώπινη αντιμετώπισή τους και μια δέσμευσή της ότι δε θα διωχθούν και δεν θα δημιουργηθεί εμφύλιος.
Αντίθετα, οργίαζε η προπαγάνδα στους οπαδούς του Κ.Κ.Ε ότι η Ρωσία θα στείλει οπλισμό, βοήθεια, μέχρι και αεροπλάνα, ενώ η ηγεσία του γνώριζε το ξεπούλημα και την πλήρη αδιαφορία για το ελληνικό ζήτημα.
Ύστερα απ’ αυτό και τον απηνή διωγμό που δέχονταν, όχι μόνο οι κομομμουνιστές, αλλά και οι άλλες μη δεξιές δυνάμεις (δημοκρατικοί, φιλελεύθεροι, κεντρώοι, σοσιαλιστές, αντιβασιλικοί κ.ά.) από το δεξιό κράτος, που, παντοδύναμο και ανεξέλεγκτο οργίασε κυριολεκτικά, με πρωταγωνιστές τους ακροδεξιούς και τα αποβράσματα των γερμανόφιλων, πολλοί κομμουνιστές και αριστεροί άρχισαν να οργανώνουν το αντάρτικο, που οδήγηγησε στον Εμφύλιο.
Ό,τι ήθελαν οι Άγγγλοι το πέτυχαν. Γιατί, αν δε γίνονταν όλα αυτά και υποθέσουμε ότι, σε νόμιμες και δημοκρατικές εκλογές που θα έρχονταν σύντομα, κέρδιζαν οι κεντροαριστερές δυνάμεις, όπως ήταν φυσικό, τίποτε δεν μπορούσαν να φοβούνται οι Άγγλοι, αφού η Ελλάδα τούς ανήκε, κατά τη συμφωνία της Γιάλτας.
Τα πέρι κομμουνιστικού κινδύνου, που ως σήμερα μας προβάλλουν είναι φούμαρα. Και 50% να πάρει το Κ.Κ.Ε πάλι κυβερνήσεις δεξιές θα κυβερνούν. «Ανήκομεν εις την Δύσιν» με τη συμφωνία της Γιάλτας.
Ύστερα από τα πιο πάνω, ο αντικειμενικός αναγνώστης μπορεί βγάλει τα συμπεράσματά του και να δικαιολογήσει, να συγχωρήσει ή και να αναθεματίσει πρόσωπα, πράξεις και γεγονότα, αλλά δεν επιτρέπεται, ύστερα από εβδομήντα χρόνια να αναμοχλεύουμε πάθη και λάθη και να συντηρούμε το διχασμό, που τόσα δεινά επεσώρευσε στην πατρίδα μας.
Η Εθνική Αντίσταση, η καθολική, η ενωμένη, πρέπει να τιμάται, γιατί κρύβει το μεγαλείο του λαού μας. Είναι η συνέχεια του Έπους το 1940 και ενσαρκώνει την ομοψυχία του και τον ηρωισμό του.
O εμφύλιος ήταν η κατάρα της φυλής μας. Μας έφερε εκατό χρόνια πίσω. Για την περίοδο αυτή, που έκλεισε οριστικά με την Εθνική Συμφιλίωση, γιορτές μίσους και πάθους και διχόνοιας δεν επιτρέπονται, γιατί κι από τις δύο πλευρές έγιναν βιαιότητες, εγκλήματα και ανοσιουργήματα.
Oύτε επιτρέπονται χαρακτηρισμοί «ληστοσυμμορίτες», «συμμοριτοπόλεμος», «προδότες», «εγκληματίες».
Για την Εθνική Αντίσταση να είμαστε υπερήφανοι, για τον Εμφύλιο να ντρεπόμαστε, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να διδαχθούμε πολλά από αυτόν.
Ας θυμούμαστε πάντα τα λόγια του γερο – Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, όταν τον επισκέφθηκε τις τελευταίες μέρες της ζωής του ο Διονύσιος Θεσσαλός, το 1848, και του δικαιολογούσε τη δολοφονία του Κυβερνήτη Καποδίστρια από το γιό του και τον αδελφό του:
«Δεν τα μετράς καλά, φιλόσοφε! Ανάθεμα στους Αγγλο-Γάλλους που ήσαν η αιτία κι εγώ έχασα δικούς μου και το Έθνος έχασε έναν άνθρωπο, που δεν θα τον μεταβρεί και το αίμα του με παιδεύει σήμερα».
